هرچی آرزوی خوبه مال تو
هرچی که خاطره داری مال من
اون روزای عاشقونه مال تو
این شبهای بیقراری مال من
منم و حسرت با تو ما شدن
تویی و بدون من رها شدن
آخر غربت دنیاست مگه نه
اول دو راهی آشنا شدن
تو نگاه آخر تو
آسمون خونه نشین بود
دلتو شکسته بودم
همه ی قصه همین بود
می تونستم با تو باشم
مثل سایه مثل رویا
اما بیدارمو بی تو
مثل تو تنهای تنها
دریافت
از نگات ترانه من آب میشه
نباشی نقاشیهام خراب میشه
واسه اسکار طلا ترین نگاه
همیشه چشم تو انتخاب میشه
ماه به دستای تو بوسه میزنه
گوشه تو آسمونو میشکنه
همه فهمیدن که از برق نگات
اون بالا شهر ستاره روشنه
از تو بهتر مگه میشه پیدا
عشقت تو قصه مگه میشه جا
خوب میدونم اهل آسمونی
اگه بری زمین میشه تنها
از نگات ترانه من آب میشه
نباشی نقاشیهام خراب میشه
واسه اسکار طلا ترین نگاه
همیشه چشم تو انتخاب میشه
نازو لبخند صدات هارمونیه
نفست هزارو یک سمفونیه
اون ستاره هایی که کوچیکترن
همش از خدا میپرسن اون کیه
اون کیه که موهای رنگ شبش ابریشمه
اون کیه چرا همه دیوونشن یه عالمه
اون کیه هر چی براش گریه کنی بازم کمه
اون کیه چرا همه دیوونشن یه عالمه
مگه میشه / آلبوم ماه من / لیلا فروهر
پ.ن: این روزا؛ علاوه بر روزهای آغازین ماه مهربانی، تولد یکی از عزیزترین هاست...
همه گیر شدن تلفن‌های همراه کم‌کم شهرداری‌ها را به ساخت پیاده روهایی مخصوص کاربران همیشه تلفن به دست حرکت خواهد داد!
بعضی شهرها خط‌های ویژه دوچرخه سواران دارند، بعضی نیز مخصوص موتورسیکلت‌ها ولی جایی در چین وجود دارد که خطی کاملا متفاوت را برای شهروندان خود آماده کرده: خطی مخصوص افراد معتاد به تلفن همراه! البته اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم خطی مخصوص کسانی که عادت دارند به صفحه نمایش تلفن همراه خود زل بزنند...
بر اساس خبری که وب سایت چینی QQ.Com منتشر کرده، شهری که چنین خطی را در کنار خیابان‌های خود ایجاد کرده چونگ کینگ نام دارد و یکی از پنج شهر بزرگ چین می‌باشد. در این پیاده روها انواع شکل‌ها و خطوطی دیده شده تا حرکت افراد پیاده و مخصوصا موبایل به دست در آن‌ها راحت و بدون مشکل صورت گیرد.
پیش‌تر نیز نشنال ژئوگرافیک همین تجربه را در یکی از پیاده روهای واشنگتن اجرا کرده بود. در این طرح آزمایشی نیمی از پیاده رو با عنوان No Cellphone مخصوص افراد بدون موبایل بود و نیمی دیگر نیز برای افراد معمولی اختصاص داده شده بود.
فکر می‌کنید نتیجه این طرح آزمایشی چه بود؟ مردم چنان به موبایل‌هایشان چسبیده بودند که حتی متوجه نشانه‌های قرار داده شده در پیاده رو نیز نشده بودند!
خداحافظ همین حالا، همین حالا که من تنـــــهام
خداحافظ به شرطی که بفهمی، تر شده چشمام
خداحافظ کمی غمگیـــن بــه یاد اون همه تردید
بـــــه یاد آسمونی کـــــه منـــو از چشم تو می دید
اگه گفتم خداحافظ نه اینکه رفتنت سـاده است
نه اینکه میشـــه باور کـــرد دوباره آخـــر جاده است
خداحافظ واســـه اینکـــه نبندی دل بـــه رویــاها
بدونــی بی تـــو و بـــا تـــــو همینه رســم این دنیـا
خداحافظ ... خداحافظ ...
همین حالا! خداحافظ
دریافت آهنگ خداحافظ
عنوان: خداحافظ
حجم: 1.89 مگابایت
توضیحات: آهنگ تیتراژ برنامه کوله پشتی
پ.ن: این آهنگ رو خیلی وقت بود که گوش نداده بودم؛ اما امروز...
ناهار بالای آسمان‌خراش
Launch atop a skyscraper
این عکس یکی از معروف‌ترین عکس‌های جهان است که توسط Charles Clyde Ebbets در ۲۰ سپتامبر سال ۱۹۳۲ از ناهار خوردن ۱۱ کارگر ساختمانی بر روی یکی از تیرآهن‌های طبقه‌ی ۶۹ ساختمان RCA که آن موقع در حال ساخت بود گرفته شده است. آرامش کارگران بدون هیچ امنیتی درحالی‌که خیابان‌های نیویورک، ۲۵۶ متر با پاهای آن‌ها فاصله دارد، عامل مشهور شدن این عکس است.
پشت ایستگاه سنت لازار
Behind the Gare Saint Lazare
این عکس که در سال ۱۹۳۲ گرفته‌شده، معروف‌ترین شاهکار عکاس معروف، کارتیه برِسون است. در این عکس جزئیات هنری بسیاری وجود دارد که آن را به یک شاهکار هنری تبدیل کرده است. پرش مرد از روی آب‌گرفتگی خیابان به گونه ایست که انگار نردبان قرار بوده سکوی پرش او از روی مشکلات باشد ولی آب‌گرفتگی به قدری وسیع است که در آخر او وسط آب‌گرفتگی پایین می‌آید.
قدم به باغ بهشت
The walk to paradise garden
این عکس نیز یکی از شاهکارهای عکاسی دوران جنگ جهانی دوم است و توسط ویلیام یوجین اسمیت در سال ۱۹۴۶ گرفته شده است. در این عکس نشان می‌دهد که دو کودک از مکانی غار مانند به باغی پر از روشنایی قدم می‌گذارند. امید به زندگی در این عکس موج می‌زند و نشان می‌دهد کودکان که نماد معصومیت هستند از دنیای جنگ‌زده و پر از خشونت و نفرت و سیاهی در آن زمان به سمت دنیایی روشن و زیبا قدم می‌گذارند.
مرد تانک‌ها
یک روز پس از سرکوب اعتراضات مردم در میدان تیان-آن-من چین که به قتل‌عام ۴ ژوئن ۱۹۸۴ نیز معروف است، تانک‌ها به سمت این میدان پیشروی می‌کردند که با مردی روبرو شدند. این مرد با پیراهن سفید که کیسه‌های خرید در دست داشت، روبروی تانک‌ها ایستاد و جلوی حرکت تانک‌ها را هرچند برای مدت کوتاه گرفت. سپس افرادی او را به داخل جمعیت کشیدند و ناپدید شدند ولی این حرکت نمادین او بر علیه سرکوب در تاریخ جاودانه شد. سلسله اعتراضات عمدتاً مسالمت‌آمیز مردم به خاطر محدودیت‌های سیاسی چین بود که سرانجام در ۴ ژوئن با قتل‌عام مردم به پایان رسید. این عکس را جف وایدنر از یکی از بالکن‌های طبقه‌ی ششم هتل پکن گرفت.
کارگری در حال کار بر روی پمپ بخار
این عکس توسط لویس هاین در سال ۱۹۲۰ گرفته شد. لویس هاین به خاطر عکس‌هایش درباره‌ی کودکان کارگر مشهور شد. او عکاسی را در یکی از مدارس نیویورک که در آن تدریس می‌کرد، شروع کرد. سپس متوجه شد می‌تواند از عکاسی برای مبارزه با تبعیضی که مهاجران با آن روبرو هستند استفاده کند. او در ابتدا از مهاجران جزیره‌ی الیس عکس گرفت و از زندگی آن‌ها مستند ساخت. سپس تلاشش را بر روی کودکان کار و وضعیت نابسامان آن‌ها متمرکز کرد. می‌توان تلاش چندین ساله‌ی لویس هاین برای اطلاع‌رسانی درباره‌ی وضعیت کودکان کار به وسیله‌ی چاپ عکس‌هایشان را به چارلز دیکنز تشبیه کرد. با این تفاوت که چارلز دیکنز این کار را با نوشتن داستان انجام می‌داد. قوانینی که امروزه برای منع کارگری کودکان در سراسر جهان وجود دارد را باید نتیجه‌ی تلاش افرادی مثل لویس هاین دانست.
Dali Atomicus
در این عکس خارق‌العاده هیچ استفاده‌ای از فتوشاپ نشده و کاملاً طبیعی است. فیلیپ هالسْمَن در سال ۱۹۴۷ ساعت‌ها وقت صرف کرد تا این عکس شگفت‌انگیز را بگیرد. سالوادور دالی در آن زمان یکی از نقاش‌های صاحب‌نام سورئالیسم بود. فیلیپ هالسمن به همراه سالوادور دالی ۲۸ بار تلاش کرد تا بالأخره توانست یک عکس جاودانه‌ی سورئالیستی بگیرد. او هر بار برای گرفتن عکس تا شماره‌ی ۴ می‌شمرد. با شماره‌ی یک، همسرش صندلی را در هوا نگه می‌داشت. با شماره‌ی دو، دستیارانش برای پرتاب گربه‌ها! و ریختن آب آماده می‌شدند، با شماره‌ی ۳ یکی از دستیاران گربه‌ها را از سمت راست پرتاب می‌کرد، و دیگری آب را از سمت چپ می‌ریخت. با شماره‌ی ۴ سالوادور دالی به هوا می‌پرید و چند میلی‌ثانیه بعد، عکس گرفته می‌شد.
بعد از هر بار امتحان، دستیاران می‌بایست زمین را که خیس شده بود، تمیز می‌کردند و گربه را نیز گرفته و آرام می‌کردند تا برای پرتاب بعدی آماده باشد!
منبع: یک پزشک
